Tell me would you kill to save for a life? Tell me would you kill to prove you're right?

Y S E U L T   A R W E N A   D U C I E

c z ę ś c i e j   z n a n a   j a k o   Y s s

bo nikt nie potrafi poprawnie wymówić jej imienia

Czysta krew || 17 marca 1960 || Ravenclaw || Klub pojedynków

brzoza, włos jednorożca, 12 i pół cala, giętka

Patronus: lis || Bogin: ojciec

szukająca

Biegniesz ubitą droga przez las, jakby gonił cię sam Diabeł. Nie, nie uciekasz, jedynie chcesz zdążyć na czas. Zmierzasz przed siebie w szaleńczym tempie, mając nadzieję, że dotrzesz, nim to się stanie. Boisz się, że nie trafisz, że zagubisz się po drodze i będzie już za późno. Nie możesz się spóźnić, nie możesz! Od tego zależy cała twoja przyszłość, całe twoje szczęście... z ulgą oddychasz, gdy zza drzew wyłania się ponura rezydencja. Wbiegasz do środka, mijasz po kolei kolejne drzwi, aż docierasz do takich, które stoją przed tobą otworem. Oddech przyspiesza, a ty, pełna wątpliwości, przekraczasz próg. W twoje oczy rzuca się leżące na podłodze bezwładne ciało ukochanego mężczyzny, a ty padasz na kolana. Już za późno, już po wszystkim... budzisz się z krzykiem.

Niektórzy rodzą się w rodzinach czarodziejskich, inni mugolskich i z uśmiechem na ustach przeżywają dzieciństwo. Gdy rodzisz się jednak w rodzinie arystokratycznej, w której korzeniach nie da się znaleźć choćby jednego mugola czy charłaka, spoglądasz na świat całkowicie inaczej. Od twoich pierwszych dni na tym świecie wpaja ci się tysiące zasad, równie zbytecznych, co kolejna romantyczna ballada Celestyny Warbeck, której znaczna część czarodziejskiego społeczeństwa ma dość. Od twojego pierwszego kroku rodzice uczą cię nienawiści do mugoli i czarodziejów mugolskiego pochodzenia, a z biegiem czasu nienawiść tę pielęgnują niczym delikatny kwiat, który już niedługo ma w pełni się rozwinąć.
Ród Ducie od zawsze należał do tej właśnie grupy, która czerpie czystą przyjemność z samego obrażania ludzi mniej majętnych czy o gorszym rodowodzie niż oni. Gdy tylko na świat przybył nowy potomek, gotowy godnie reprezentować swój dom, okazało się, że tradycyjnie metody wychowania nie zawsze przynoszą oczekiwany skutek.
Pierworodnej państwa Ducie nadano imię Yseult, które oznaczać miało uroczą. Przez pierwsze miesiące życia dziewczynki, jej rodzice z dumą pokazywali ją wszystkim znajomym, twierdząc, że oto narodziła się istota, która wzniesie ich ród na sam szczyt. Nie mogli bardziej się mylić! Odkąd Yseult nauczyła się chodzić, z każdym dniem stawała się coraz mniej urocza. Nagle z tej uwielbianej przez wielu dziewczynki, ukazał się istny diabełek, który największą radochę brał z ciągania kotów za ogon i malowania po ścianach. Z dnia na dzień Yseult stawała się w oczach rodziców coraz mniej urocza, a wizja rodu Ducie na samym szczycie coraz bledsza.
Los jednak sprzyjał staremu rodowi i postanowił wynagrodzić go dzieckiem idealnym. Niestety, po raz kolejny urodziła się dziewczynka, a tak wyczekiwany męski potomek, który przedłużyłby linię rodu, nie nadszedł. Maleńka Laoise spełniała jednak wszelkie oczekiwania rodziców i była istnym przeciwieństwem starszej siostry. Yseult, która uważała dziewczynkę za intruza, który zaburzył jej idealny świat, postanowiła znęcać się nad siostrą, by się jej pozbyć. Niestety, jasnowłosa istota nie znikała, a rodzice co chwila rozpływali się nad jej idealnością i perfekcyjnością. Szansa na wybicie się ponad innych i chwałę wróciła, a wszystko to za sprawą niewinnej i posłusznej dziewczynki.

Yseult nigdy nie wybaczyła młodszej siostrze, że tamta skupiła na sobie całą uwagę rodziców, ją samą stawiając w cieniu. Był to jeden z powodów, przez które Ruda nigdy nie zachowywała się tak, jak powinna. Postanowiła, że pokaże światu, kim jest naprawdę i jak niewiele znaczą dla niej wszelkie zasady, które wpajano w nią od lat. Z szerokim uśmiechem na ustach ganiała po dworze w towarzystwie mugolskich dzieci, w domu kradła zabawki siostry i w tajemnicy paliła je ukryta za drzewami. Nie szczędziła złośliwych komentarzy, jawnie okazywała sympatię osobom uznawanym przez jej rodzinę za śmieci. Buntowała się, odkrywając przy tym samą siebie.
Nie przejmowała się błaganiami siostry, by zachowała rozum i przestała zawodzić rodziców. Nie chciała być posłuszna, chciała być sobą. Odkryła, że wszystkie dzieci, w mniemaniu arystokratów gorsze, niczym się od niej nie różniły, że doskonale się z nimi dogadywała i bawiła. Niewiele obszedł ją fakt, że gdy trafiła do Hogwartu, Tiara Przydziału przydzieliła ją do domu Roweny Ravenclaw, nie Salazara Slytherina, a pełen nienawiści list od ojca po prostu zignorowała. Zbyt dużo czasu spędziła w towarzystwie innych arystokratycznych rodów, by się przejmować takimi błahostkami.
Gdy tylko skończyła się pierwsza w życiu Yseult lekcja latania, ta już wiedziała, że znalazła swoje hobby. Na miotle, wysoko w powietrzu, czuła się tak, jak nigdy się nie czuła w otoczeniu rodziny czy nawet biegając jak szalona po dworze – czuła się wolna. Pokochała to uczucie i nie miała żadnych oporów przed zabieraniem szkolnych mioteł i uczeniem się latania. Z każdym kolejnym dniem rozwijała tę pasję, czytając wszelkie książki na temat tego magicznego sportu i zgłębiając się w gazety. Głodna wiedzy nasłuchiwała kolejnych wieści ze świata sportu, wiernie kibicowała drużynie Ravenclawu w szkolnych zawodach, aż w końcu, wbrew woli rodziców, dołączyła do drużyny i zajęła pozycję szukającej.
Od samego początku Yseult wykazywała się doskonałą pamięcią do wszelkich zaklęć czy uroków, a także zmysłem do sporządzania wszelkiej maści eliksirów. W pierwszych klasach była na tyle ambitna, że często widywano ją w bibliotece, ze stertą książek u boku, ale z czasem zapał ten zmalał. Przestała zaglądać do podręczników od nie interesujących ją przedmiotów, prace domowe skrobiąc w ostatniej chwili. Wiedziała czego nie chce kontynuować i nie obchodziło ją, czy SUMa z tych właśnie przedmiotów zda na Wybitny czy Okropny. Za stratę czasu uważała również wszelkie kółka, na które kiedyś się zapisała i z większości z nich zrezygnowała, aktywnie uczestnicząc jedynie w Klubie Pojedynków czy na treningach quidditcha.

W YN I K I   E G Z A M I N Ó W

O niej:
1. Nienawidzę cię, ojcze.
2. It's a damn cold night.  

P O W I Ą Z A N I A

OD AUTORKI

Oto i poprawiona wersja karty Yseult! Znowu mi toto długie wyszło, ale krócej nie potrafiłam, przepraszam. Do tego chyba żadnych przydatnych informacji tam nie ma, ale mi się podoba, o! Poprzednią kartę macie zaś tutaj [klik].
Twarzyczki użyczyła oczywiście cudna Rose Leslie (za co ślicznie jej dziękuję), za to w tytule macie 30 Seconds To Mars "Hurricane".
Moja druga postać to Elsa Menzel.
Miszczu, witam cię!