Rowerek. Cholerny rowerek, który miał tyle kół, co jego właściciel wówczas lat. Cholerny trójkołowy rowerek, który miał posłużyć do wygrania wyścigu. Pierwsze zawody, pierwsza przegrana i pierwsza zapamiętana nagana ze strony rodziców. Zawsze traktowali wszystko ze śmiertelną powagą i wymagali zbyt wiele; i chociaż ich jedyny syn w przyszłości miał wiele razy zatryumfować, zauważali głównie porażki. Wszystko dla niego zaplanowali – Eton, Cambridge i udana kariera zawodowa. W dzień jedenastych urodzin Wisha Queshire okazało się, że ta koncepcja nie ma racji bytu.

wish queshire – klasa vii – gryffindor – mugolak

Gdyby brał udział w tej głupiej zabawie, w której należy przypasować zabytki i różne budowle do poszczególnych osób, zostałby określony Wieżą w Pizie, bo chociaż trzyma się prosto, nie można oprzeć się wrażeniu, że jest w nim coś krzywego. Może to przez sposób, w jaki się uśmiecha. Być może chodzi o spojrzenie, jakie posyła, tasując karty. Albo to kwestia tego, jak przechadza się po hogwarckich korytarzach, trzymając ręce w kieszeni i pogwizdując przez zęby. Od zawsze sądził, że jest wyjątkowy, więc kiedy dowiedział się, że nie jest jedyną magiczną osobą, poczuł się zawiedziony. Chwilowo zachwiało to jego równowagą psychiczną, ale przekonanie o własnej nadzwyczajności prędko powróciło. Hogwart miał być ucieczką od warunków stawianych przez rodziców, a dał jedynie fałszywe poczucie wolności, bo wszystko zaczyna się i kończy w głowie.

Postanowił zerwać z rodzinną tradycją tworzenia planów i zamiast żyć według wytycznych, postawił na improwizację. Wciąż nie wie, co będzie robił po skończeniu edukacji i od zdecydowania o tym jest tak daleki, jak był w pierwszym dniu szkoły. To człowiek o tysiącu zainteresowań, który jednak nie nadaje się do długotrwałego związku ze swoimi pasjami – po krótkich, acz gorących romansach porzuca je bez sentymentów. Mało w nim jakiejkolwiek stałości, co przejawia się nawet w gwałtownych ruchach i częstych zmianach nastroju.

Dość ciężko go wyczuć. Zachowuje kamienną twarz, kiedy z kogoś kpi. Przyjaźnie szczerzy zęby, kiedy mówi nieprzyjemne rzeczy. Zachowuje zimną krew wtedy, kiedy wydaje się, że ma powód do wściekłości i traci panowanie nad sobą w sytuacjach, które nie powinny wytrącać go z równowagi. Wciska uczniom różne dziwne substancje, twierdząc, że to sproszkowane kły smoków, a po godzinach kantuje w grach karcianych.

A tym, co lubi najbardziej, są niespodzianki.

Cześć, Mistrzu Gry.