Nie wierzę w piekło ani w niebo; a jeśli na­wet is­tnieją, to mnie i tak wszys­tko jed­no.

Nie chcę nic wie­dzieć o tym układzie, który nag­radza hi­pok­rytów,
 a ska­zuje pogrążonych w rozpaczy.

s e r a f i n   v e r o 

szkot; urodził się 13 marca 1960 roku w edynburgu. siódmy rok nauki w hogwarcie. posługuje się jedenastocalową różdżką z tarniny, włókno ze smoczego serca. jego patronusem jest wiewiórka, boginem natomiast rój owadów. półkrwi czarodziej. chórzysta po zajęciach. ślizgon. tylko w kogo się wdał?

Patrzysz na swoje lustrzane odbicie. Znowu. Rozszerzasz palcami powieki, jakbyś chciał zaglądać głębiej i głębiej w oczy kryjące każdy sekret, każdą myśl. Każde niewypowiedziane słowo. I szukasz w nich czegoś nowego, czegoś co cię zaskoczy. Poprawiasz włosy. Zasłaniasz nimi prawy, potem lewy policzek. Zagarniasz je w luźny kuc, aby odsłonić kark. I puszczasz. Machasz różdżką; z jej czubka wyskakuje pióropusz złocistych iskier. Oplatają czubek twojej głowy niczym wieniec. Blond kosmyki zmieniają kolor od czerwonego, poprzez brunatny aż po głęboką czerń. I wracają do naturalnej barwy. Nie. Już wiesz, że nie chodzi o twój wygląd. Chyba że… Uśmiech. Może powinieneś robić to częściej. Spróbuj.

Podniósł z podłogi czarnego Kocura. Otarł się policzkiem o jego miękkie futro. Jak zwierzę, które chce pozostawić zapach na swojej własności. Zbliżył jego pyszczek do swojej twarzy. Spoglądali teraz w lustro oboje. Dwie pary zielonkawych oczu.

Wyszczerzasz zęby. To nie wygląda naturalnie. Nie uśmiech, a szczękościsk. Zaciskasz wargi i unosisz ku górze kąciki ust. Subtelnie, niemal niezauważalnie, choć twoja twarz wygląda inaczej. Trochę przerażająco, odpychająco nawet, bo za tym uśmiechem kryje się coś więcej. Jakby nuta szaleństwa. Kocur przygląda ci się wielkimi, lśniącymi oczyskami, czujesz na czubku nosa jego szorstki język. I przypominasz sobie, co udało ci się osiągnąć. Samowystarczalność. Nie interesujesz się innymi, inni nie interesują się tobą. Jak Kocur. Syczysz, jeżysz się i pokazujesz pazury, ilekroć ktoś próbuje się do ciebie zbliżyć. Pochylasz się, podpierasz się dłońmi o własne kolana. I co, skurczybyku?

Na biurku panował idealny porządek. Spojrzał na nie. Pośród podręczników, posegregowanych pergaminów i kilku składników eliksirów leżał jego szkicownik. Szkicownik otwarty na portrecie dziewczyny. Obserwował ją. Musiał wiedzieć o niej wszystko. Po co? Aby mogli zagrać w grę dyktowaną jego zasadami. I aby mógł o niej zapomnieć w najmniej oczekiwanym momencie.

Ludzie szukają autorytetów. W rodzicach, w nauczycielach, w postaciach, które swoimi czynami wpisały się na stałe w karty historii. To takie wzniosłe. Ale wiesz, co ma największe znaczenie? Samodoskonalenie. Bycie autorytetem dla samego siebie. Nawet jeśli to moralnie niedopuszczalne, nawet jeśli wyrządza krzywdę tobie i innym. Chwytasz Pana Boga za nogi. Ba! Krępujesz je łańcuchami, kneblujesz go a dłonie skuwasz za jego plecami. Czujesz tą satysfakcję? Jesteś samozwańczym królem własnego świata. Wszystko i wszyscy wokół to tylko pionki. Pozwalają się zmanipulować. Działają na twoją korzyść, lub nie mają prawa w ów świecie istnieć. Ludzie patrzą na ciebie i myślą – egoista, ekscentryk, nie ma sumienia, nie ma życia, nie potrafi się cieszyć. Może celowo cię unikają, może obawiają się przebywać w twoim towarzystwie. Wszystko jedno. Niech tak zostanie.

Położył się na łóżku na wznak. Jego ciało zapadło się w miękkim materacu, odpoczywało. Spojrzał na zmięty kawałek pergaminu. List od rodziców. Dbaj o Falere, brzmiało postscriptum. Nie widział rudowłosej gryfonki od tygodni. On ją ignorował, ona już dawno przestała traktować go jak brata. A w czasie Bożego Narodzenia odegrają scenkę kochającej się rodziny. I wtedy będzie wymarzonym synem. Posłusznym, kulturalnym i szarmanckim. W ukryciu sączącym jad jak skończony hipokryta.

zapraszam, mistrzu gry.