łapy precz

nie dzielę się jedzeniem

Ted Sedgwick

a.k.a. ŻAŁOSNY MATOŁ i BEZNADZIEJNY POETA

bogina nie chce poznać, a w patronusy nie umie

siódmy rok w Gryffindorze

mugolak

Ceremonia Przydziału dłużyła się niemiłosiernie, gdyby nie to małe ziarenko strachu w sercu, już dawno zasnąłby na stojąco. Ale czekał, cierpliwie czekał na swoją kolej, wstrzymując oddech po każdym okrzyku Tiary. Miał wrażenie, że limit na Krukonów i Ślizgonów został już przekroczony, bo co chwilę ktoś biegł w jedną lub w drugą stronę, szczęśliwy lub wręcz przeciwnie – śmiertelnie przerażony. On myślał tylko o tym, żeby coś zjeść, bo śniadania nie przełknął, a w pociągu nie odważył się wyjąć pieniędzy z kieszeni w obawie, że zaraz je zgubi i do końca roku szkolnego będzie musiał radzić sobie z tą jedną czekoladową żabą, przez którą stracił wszystko. Dwadzieścia minut później do głośnego „jeść, jeść, jeść” rozbrzmiewającego w głowie doszło „o matulu, który to stół Gryffindoru?”.

Siedem lat, dwa połamane żebra i pięć poważnych problemów życiowych później w jego głowie wciąż tkwi jedno: „co na obiad?”. Dojrzał emocjonalnie na poziom niższy niż trzeba, ale ukłoni się w odpowiednim momencie i nie palnie głupstwa, bo czasem słucha, a jak nie słucha, to milczy i kiwa głową z wypisanym pseudo-zrozumieniem na twarzy. Typowy Sedgwick, nieważne czy mówimy o jego ojcu, dziadku czy młodszym bracie: śmieszą go głupie żarty i do bicia pierwszy, chociaż zaraz zbiera zęby z podłogi. Stuprocentowy mugolak, wie, jak działa odkurzacz, a do czwartej klasy pytał głupio o rzeczy oczywiste nawet dla czarodziejów półkrwi. Na mugoloznawstwo chodzi, bo tam może się zgłaszać do woli, jest ekspertem w żelazkach i innych pralkach, a trzeba znać swoje atuty, nie? Dlatego nie przyznaje się do młodszej siostry, która do dziś nie rozumie, że na miotle nie lata się tyłem.

ahoj, Mistrzu Gry