"The­re we­re gram­ma­tical er­rors even in his si­len­ce."

Dante Scriven 

Czarodziej czystej krwi.

11 cali, włos z ogona jednorożca, leszczyna.

Ravenclaw, V rok.

Zajęcia dodatkowe z opieki nad magicznymi stworzeniami

*

(karta od 16+)

                  Wszystko jest idealnie uporządkowane, tak bardzo, iż Dante ma ochotę pociągnąć za biały, z kwiecistymi akcentami obrus i patrzeć jak wino niszczy dotąd doskonały materiał, a jedzenie ląduje na czarnym garniturze ojca, który odskakuje w szoku i może nawet upada do tyłu na nieskazitelnie wypolerowaną podłogę wraz z krzesłem. Zamiast tego siedzi tam z pozornie spokojną miną i znosi to. Skrzaty postarały się, by sztućce lśniły pod wpływem lampy halogenowej, a na szklankach nie znajdował się ani jeden oznak zaniedbania. Jego ręka wręcz świerzbi, by zrobić do cholery cokolwiek. Zepsuć obraz perfekcyjnej rodzinki, ale wie, że ojciec z matką nie daliby mu spokoju po tym incydencie, a siostra patrzyłaby na niego z dezaprobatą i prawdopodobnie ośmieszałaby go przy znajomych. Ponieważ… to nie może być prawda! Taki spokojny chłopczyk, grzeczny, ułożony, niewinny, nieśmiały, nie, ktoś taki jak on nigdy nie mógłby zrobić czegoś takiego. Więc sięga dłonią po kieliszek i przez moment bawi się nim oglądając sposób w jaki czerwona ciecz obija się o szklane naczynie, nim upija z niego potężny łyk. Zapach jedzenia unosi się po całym pomieszczeniu, ale on jest już najedzony i nie może zmusić się do kolejnych kęsów chociaż musi przyznać, że skrzaty jak zawsze wykonały dobrą robotę. Unosi wzrok do góry i patrzy jak jego matka odchyla głowę do tyłu i śmieję się długo i głośno. Dante zaciska palce tak mocno na szklance, póki jego knykcie nie robią się białe. Puszcza je luzem niedługo po tym jak irytujący dźwięk ginie w wesołej rozmowie pomiędzy jego ojcem, a siostrą. Czy oni w ogóle go zauważają? Nieważne. 

                   Chociażby chciał nie może zmusić się do odwrócenia wzroku, nawet jeżeli każdy ich gest gra mu na nerwach. Patrzy na siostrę odgarniającą sobie włosy za ucho, na jej wielkie szkliste oczy i to w jaki sposób ich matka puszcza jej spojrzenia pełne miłości, Dante zastanawia się w tej chwili czy gdyby wyszedł zauważyli by jego nieobecność. Odsuwa nieznacznie krzesło, które piszczy pod podłogą i może to był błąd ponieważ nagle wszyscy zwracają na niego uwagę, a on czuję się jak mały gówniarz pod ich ciężkimi spojrzeniami. Matka odchrząkuje unosząc do góry brew i odkłada widelec na talerz, a ojciec tuż koło niej nie spuszcza z niego wzroku. Na szczęście jego siostra ma na tyle przyzwoitości by wpatrywać się w jakiś punkt przed sobą.  To absurdalne, iż myśli, by przeprosić ich za to, ale co on zrobił? Dał znać, że jest żywy? W razie gdyby zapomnieli. 

- Wszystko w porządku, synu? – To pytanie jest tak niewinne, ale sprowadza łzy do jego oczu. Ponieważ kurwa nie, nic nie jest w porządku ojcze. Nigdy nie było. Ma ochotę mu to powiedzieć, czuję ciężkie słowa na języku, ale nie może nic z siebie wykrztusić jakby ktoś ściskał mu gardło, a może to po prostu spojrzenie jakie posyła mu ojciec z końca stołu. Myśli o tym jak w IV roku przebierał się w szatni z kolegami z klasy, a widok spoconych, jeszcze chłopięcych ciał sprawił, iż trzydzieści minut później robił sobie dobrze w opuszczonej sali i nie myślał o piersiach. Zawsze wiedział, że nie pociągają go dziewczyny choć nadal miał nadzieję, że z czasem mu to przejdzie, ale było wręcz przeciwnie, było coraz gorzej i Dante nigdy nienawidził siebie tak bardzo jak w momencie gdy ścierał lepką spermę ze swojego brzucha. Wbił paznokcie w uda pod stołem i starał się oddychać normalnie, aby nie spostrzegli jego zdenerwowania. Jest w porządku. Potem pomyślał o tym jak matka zmusiła go, by umówił się z piękną Krukonką, a gdy wrócił ze spotkania i nie miał zbyt dobrych wieści, posłała mu pocieszający uśmiech, a Dante starał się ignorować jej osądzające spojrzenie. Nadal stara się ignorować tego typu spojrzenia i wmawia sobie, że kochają go chociaż niewielką cząstką siebie. Ma wrażenie, że jego skóra pali pod ostrymi pociągnięciami paznokci, ale w jakiś chory sposób to dosyć uspokajające uczucie. Pozwala mu na moment pozbyć się ciężkości na sercu i skupić się na fizycznym bólu. Wszystko jest w porządku. Rzuca szybkie spojrzenie na siostrę i znów myśli o tym, że jest idealna. Wie to każdy. On, przyjaciele, rodzice, nauczyciele. Wie o tym za każdym razem gdy ludzie pozwalają wypuścić z siebie dramatyczne westchnie, a później ich słowa wyrywają się w jego głowie na wiele, wiele dni. 

„Powinieneś brać przykład ze swojej siostry…”. Wie, że czerwone linie na skórze nie znikną tak szybko jakby chciał, ale to nie powstrzymuje go od dalszego kopania palcami w uda. 

„Czekaj, on jest bratem Kristel? Niemożliwe!”. Jego oddech przyśpiesza coraz bardziej, ma wrażenie, że zaraz pęknie mu głowa ponieważ to za dużo. Niech przestaną na niego patrzeć. 

 „Kochanie, martwimy się o Ciebie, Twoja siostra zrobiła taką dobrą robotę, a ty…”. Powolnie wygładza materiał spodni i opiera łokcie o stół wreszcie mając odwagę by w pełni spojrzeć na swojego ojca. Przybiera na twarz wymuszony uśmiech i unosi w powietrze do połowy napełniony kieliszek, mając nadzieję, iż nikt nie zanotował jego drżącej dłoni. Po raz kolejny ucisza natrętne myśli i ignoruje szybko bijące serce. 

                  - Nigdy nie było lepiej, ojcze – mówi, zaraz po tym jak przeczyszcza swoje ściśnięte gardło, chcąc wydobyć z siebie chociaż trochę wesołego tonu i chyba mu się udaję, ponieważ znowu sięgają po sztućce i kontynuują przerwaną rozmowę. I dopiero gdy nikt nie patrzy, a fizyczny ból blaknie, jego uśmiech załamuję się, a pustka pochłania go całego. 

Wszystko jest w porządku.

*

[Hihi, witam wszystkich!:) W końcu zdobyłam się na napisanie tej nieszczęsnej karty. Moje przygody z blogami grupowymi są dosyć krótkie, ale oby tym razem było inaczej. Od razu mówię, Dante potrafi wykrzesać z siebie choć trochę poczucia humoru i nie zawsze jest tak krytycznie nastawiony. Okej, zawsze, no ale cóż poradzić. Nie przeciągając, zapraszam na wątki.]