you made me get mad and you made me get sad

the going gets tougher than than you have ever had
baby, you don’t know, you don’t know my mind
when you see me laughing, I’m laughing just to keep from crying

Gdy w dzieciństwie zapytasz, dlaczego wujek Peter ma odstające uszy, w odpowiedzi usłyszysz „Taki się urodził, to naturalne”. Gdy w późniejszych etapach życia zapytasz, czym jest wzwód i dlaczego ta choroba dotknęła właśnie ciebie, wyjaśnią ci,  że „To naturalne i nie masz się czego obawiać”. To samo tyczy się pierwszej jazdy na rowerze oraz pierwszego upadku, pierwszego uniesienia miłosnego czy nietrafnego wyboru - są to błahostki składające się na standardowy żywot ludzki, którymi nie sposób człowieka zaskoczyć, czyż nie?

Są naturalne w swej banalności.

A teraz weź człowieku zapytaj, czemu piłeczki kauczukowe w twej dłoni pękają niczym baloniki nakłute szpilką, a czajnik wygwizduje melodię, którą akurat nucisz. Wtedy, mój drogi, wtedy jedyną normą jest strach; strach świadomości, że w tej trywialnej rozsypce puzzli jesteś niepasującym elementem i nie sposób tego zamaskować.

 Degenerat; smuga szpecącą formalny mundur; wstyd typowej mugolskiej rodziny; etcetera.

Od małego wpajano mi, iż jedyną słuszną drogą życia jest ta, którą przemierzył mój ojciec. I tutaj nie chodziło o patetyczny patriotyzm czy nadęte oddanie monarchii - jedynym uczciwym planem na życie definiowano mi ścieżkę ludzkiego niesienia pomocy, męskiej odwagi i człowieczej wrażliwości. Stąd też tak wiele płowiejących fotografii berbecia w ogromnym hełmie zdobiących szafkę nocną w sypialni rodziców. Poczęto mnie, aby kadra strażacka mogła w przyszłości poszczycić się kolejnym heroicznym młodzieńcem, który czyjeś bezpieczeństwo przełoży nad swoje własne.

Zdziwienie bierze, że ktoś z tak prostej rodziny znalazł się w zamku, który cokolwiek nie jest kolejnym nudnym zabytkiem na szkolnej wycieczce? Cóż, los tak zakpił, że majestatyczna wizja mej prawilności została zniekształcona przez skromną domieszkę krwi starego krewnego wuja pradziada, a nastąpiło to bardziej niespodziewanie niż uderzenie pioruna, mimo iż w konsekwencji rodzinny azyl zamienił się w burzowe pogorzelisko, jeżeli mam być wierny metaforze. Kiedy poczęły wypływać kolejne kwiatki owej niechcianej koneksji, a publiczne placówki edukacyjne nie potrafiły poskromić mej buńczucznej natury, rodzice z rezygnacją przystali na propozycję jedynej szkoły, która pragnęła mnie wychowywać pod swym dachem, mimo wszelakich odmienności przekreślających mą osobę w szarym świecie. Stąd też Hogwart spisany mam w CV, a rower poświęciłem na rzecz miotły.

Jednakże ciężko jest wyrzucić słomę z butów. Jakkolwiek przetrwałem sześć lat zabawy w magika, tak mugolskich nawyków nie potrafię (a raczej nie pożądam) wyplenić po dziś dzień. Stąd też rękawice robocze w mej torbie między tomiszczem Zaklęć a Encyklopedią Roślin Istotnie Magicznych czy stary numer Play Boya w kufrze pod przetartymi spodniami. Co jeszcze wyróżnia mnie pośród magicznej włości, to proporcje postury przypominające bardziej wyrośnięte cielę niżeli jakiekolwiek zwierzę kojarzące się z czarodziejskim majestatem. Porównując dalej: jestem żałośnie prosty niczym cep prześmiewczo zawieszony na ścianie pośród skrzyżowanych mieczy w hrabskim dworze.

Śmieję się głośno z samego siebie i nie posiadam naturalnych wrogów. Po prostu na złe reaguję gorzej, lecz i dobro odpłacam dobrocią, choć w mym przypadku jest ona całkiem niezdarna.

Tom „Tommy” Locke
zrodzony 15 lutego 1960 roku, uczeń 7 klasy
syn emerytowanego strażaka (tudzeż mechanika) i sekretarki szkolnej
ewidentny szlama
Puchoński miłośnik czworonogów

Stwierdzam, że da się z nim przeżyć.

***

Aktualnie nie jestem zainteresowana ingerencją Mistrza Gry, gdyż potrzebuję czasu, aby na nowo przywyknąć do blogowej sfery sympatyzujących z beletrystyką.

Również się kłaniam